20 Temmuz 2010

     Bundan 36 yıl önce gerçekleşmişti Barış Harekatı. Şüphesiz ki hayatımızın en önemli safhalarındandı 1974 tarihi. Harekatın simgelerinden olan Bolu Komando Tugayı, Bolu'da yaşayanları da bu tarihi olayın bir parçası yapmıştı. Barış Harekatı'nın 36. yılı  heyecanını Kıbrıs da yaşayan arkadaşım Tarkan Tombak'la beraber yaşıyoruz.
    Adeta 2. Sınıf bireyler olarak yaşayan, yaşatılan ve de katliamlara maruz kalan Kıbrıs'ta ki Türk toplumunun, özgürlüğe adım atışından bu yana 36 yıl geçmişti. Türkiye Cumhuriyeti her türlü baskı ve uluslararası kısıtlamaları rağmen, tarihten gelen sorumluluğundan bir gün olsun ödün vermeyerek, Kıbrıs Türk Toplumu'nun yanında olmuştur.
    Bu tarihi hafta sebebiyle Kıbrıs ziyaretimizi biraz daha kapsamlı  tutuyor, güneş ve denizi  bir kenara bırakarak, kendimizi tarihe ve siyasete endeksliyoruz. Daha önce gitmediğimiz  Kıbrıs Adası'nın doğu da ki uç noktası olan Zafer Burnu'na rotamızı çeviriyoruz. Her ne kadar harita üzerinde dar bir alan gibi gözükse de, Burnun ucuna kadar denizi her iki tarafta görme şansınız yok. Zafer Burnuna gelmeden önce, Rumlar'ın ve Hıristiyanlar için son derece önemli  Apastolos Andreas Manstırı bulunmakta. Dolayısıyla kapıların açılmasından (Kapı açılmasını tek taraflı olarak adlandırabiliriz) sonra ciddi bir Rum ziyaretçiyi ağırlamakta. Manastıra gelmeden önce Kuzey Kıbrıs'ın ön önemli sahillerinden olan Altın Kum sahillerinde yol kenarında  mola veriyoruz. Yol kenarındaki trafik işaretleri bölgeye giden Rumlar'ın adeta  kara tahtası haline  gelmiş durumda. Tabiî ki yazılanlar hiçte yenilir yutulur cinsten şeyler değil. Türkiye ve Türkler'e hakaretler yağdırılmakta. Rumların kini hala sıcak. Manastır'a geldiğimizde ise açıkçası o tabelalarda yazılan bazı hakaretleri acaba hak ediyor muyuz diye ikilemde kaldığım olmadı da değil. En basitiyle bu kadar önemli bir turizm merkezi pislikten ve çöplükten geçilmiyordu. Hoş bu pislik konusu Kuzey Kıbrıs'ın genelinde kendini ciddi anlamda göstermekte ya neyse!
    Ada da bir çok sorun bulunmakta, Bana göre sorunların büyük bir bölümü Türklerin karakteristik bilindik yönlerinden kaynaklanmakta.  Aksi halde her türlü uluslararası kısıtlamaya karşı 36 yılda çok daha iyi noktaya gelinebilirdi. Gelişmenin önünde duran en büyük engelin mülkiyet sorunu konusunun çözülmemesi ve bu konunun geleceğe karşı güvensizlik oluşturması. Aslında en doğru çözüm ise adada 2 ayrı devletin varlığını devam ettirmesidir ki, ileride bu konuda Ada'da söz sahibi olan İngilizler'inde mutabık olacağını düşünmekteyim.
     Madalyonu diğer yüzünde ise tam 36 yıldır adaya canını, kanını, aşını veren Türkiye Cumhuriyeti'ne karşı olan adeta Rumlar ile aynı  paralelde düşünen  kafası karışık çürük elma soydaşlarımızın  olduğunu da çok acı bir şekilde görüyoruz. Türkiye Cumhuriyeti sayesinde 2. sınıf vatandaşlıktan çıktıklarını ve bugün sahip oldukları zenginliklerde Türkiye'deki bir çok yetimin hakkı olduğunu unutanların, bu özel haftada evlerine, işyerlerine bayrak asamayan, 20 Temmuz kutlamalarında harcanan paraları (sanki kendi ceplerinden çıkıyormuş gibi) gereksiz bulacak kadar aptalların olduğunu görmekte çok acı.
    19 Temmuzu, 20 Temmuzu bağlayan gece Yavuz Çıkartma Plajı'nda kutlamalar yapıldı. Bu yıl ilk defa vatansever Kıbrıslılar sabah şafak vaktine kadar saygı duruşu yaptılar. Saat 04.30 da başlayan havai fişek gösterisi bir çok Kıbrıslı'yı 36 yıl öncesine götürdü. Bizlere de heyecanlı ve gururlu anlar yaşattı.
Bu vesileyle bu topraklarda şehit olmuş tüm ecdadımız ve gazilerimizi saygı ve şükranla anıyoruz. Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti'nin ebedi olmasını diliyoruz.
Resimler :Zafer Burnu, Tarkan ve Ben