Gözlerimiz Nemli 

     Gözlerimiz Nemli 

Kısa gibi görünse de hayat, aslında uzun bir maraton. Çözülemeyen tek şey zaman. Düşünmeye kalktığında, bir dakika içerisinde bir şerit gibi geçiyor gözünün önünden. Yazmaya kalksan, bir ömür daha gerekiyor. Yazmanın ayrı bir değeri var sanki. Daha iyi görüyor, daha iyi anlıyorsun yaşadıklarını, yaşayanları, yaşananları, göçüp gidenleri. Bolununsesi ile bir türlü kopmayan bir bağım olduğunu anlıyorum. Yüzlerce yazı. Çok uzun soluklu bir hayat ile yeniden merhaba.  

Baba mesleği kasaplığın etrafında çalışıyor gibi yaparken, boynundaki Lüpiter 12 fotoğraf makinesi ile hayallerinin peşinden koşarken fark ettim onu. Amatör olarak fotoğraflar çekiyordu o zamanlar. Bir elinde satır, bir elinde yanından hiç ayırmayacağı fotoğraf makinesi ile koşturuyordu. 1981 senesi, daha 18’e yeni girdik. Gönlümüze düşen ateş, nişan merasimi ile taçlanacak. Hayat renkli, resimler siyah beyaz. Aylardan şimdi olduğu gibi Eylül. Hüseyin Abi dedim, benim nişan resimlerini sen çeksen? Olur derken belki de elinden satır düştü. Ben fırıncıyım, o kasap. Ne o kasap dükkanına, ne ben fırına sığdık. O günden sonra hayat başka akmaya başladı. Yıllar sonra fark edecektik ki, ömür boyu bitmeyecek bir dostluğa imza atmıştık. Sonrası malum, oraları yazmayacağım. Orasını bilmeyen yok. Foto Kemal’den devralınan dükkan. Bildiğiniz yere taşınması. Yıl 1987. Aylardan yine Eylül. Foto Varlık, Ayakkabıcı Haydar Emmi, Terzi Nevzat Abi. Yanındaki dükkan boş ve o kasaplığı bıraktı, ben fırıncılığı. Tuttuk dükkanı. Bedesten dükkanları gibi sıralandık. Herkes ayrı terane. Flaş patlamasına örs çekiç takırtısı ve dikiş makinesi eşlik ederken benim dükkandan kaset satışı için yükselen müzik sesleri ile birlikte geçen tam 17 yıl. O eski binayı gülen yüzlerimizle, sevgimizle renklendirdik.  

Bolununsesi ve Kamuran ile Foto Varlık tanıştırdı beni. O resim çekiyor, ben yazıyorum. Hiç yarışmadık, hep birbirimizi tamamladık. Bir dakika olsun darılmadık. Ekmeği böldükte paylaştık. Dükkanları kapatıp habere beraber koştuk. Öyle herkesin zannettiği gibi para falan değildi mevzu. Bir kuruş kazanmadık. Hep cepten yedik. Çocuklarımızı beraber büyüttük. Acı günlerimiz, mutlu günlerimiz, dertlerimiz, kederlerimiz hep bizde kaldı. Kol kırıldı, yen içindeydi yani. 2005 senesinde kapattım dükkanı. Esnaflık bitti, dostluğumuz hiç bitmedi. Ben yoruldum, geri çekildim. O hiç çekilmedi. Cenaze, düğün, bayram, her yerdeydi.  

Deklanşöre en son bastığı o gün, kahvenin önünden geçerken birbirimize son kez el salladığımızı bilmiyorduk tabii ki. Böyle mi olacaktı, neydi be acelen diyebileceğimiz, Mengen’in flaşı, ışığı sönmüştü maalesef. Bir köşeden çıkıverecekmiş gibi geliyor ama Yahya Kemal Beyatlı’nın şu dizeleri tam tersini söylüyor be can dostum.  

Sessiz Gemi 

Artık demir almak günü gelmişse zamandan,  
Meçhule giden bir gemi kalkar bu limandan.  
 
Hiç yolcusu yokmuş gibi sessizce alır yol;  
Sallanmaz o kalkışta ne mendil ne de bir kol.  
 
Rıhtımda kalanlar bu seyahatten elemli,  
Günlerce siyah ufka bakar gözleri nemli.  
 
Biçare gönüller. Ne giden son gemidir bu.  
Hicranlı hayatın ne de son matemidir bu.  
 
Dünyada sevilmiş ve seven nafile bekler;  
Bilmez ki, giden sevgililer dönmeyecekler.  
 
Bir çok gidenin her biri memnun ki yerinden.  
Bir çok seneler geçti; dönen yok seferinden 

Yokluğunu yaşamak da varmış kaderde. Melekler yoldaşın olsun. Yolu sevgiden geçenlerle, elbet bir gün bir yerlerde buluşuruz belki de. Foto Varlık her yerde var olacak. Bu böyle.  

Yüzünüzden gülücükler, yüreğinizden sevgiler eksik olmasın. Sevgiyle kalın. 

      Sinan Gökdemir