Yaz, biraz daha adil    

    Yaz, biraz daha adil    

    Şimdi sensiz bu yerlerde,
    Nasıl geçer bilmem bu yaz,
    Boğazımda hıçkırıklar,
    Gözlerimde yaşlar var....
    Bugünlerde, ben  de sizler gibi bir yaz’ın daha gelip gittiğini seyrediyorum. 
Yaz, biraz daha sevinç değil mi ?... Yaz, biraz daha adil, biraz daha neşeli; güzel bir şarkının tekrar edilen nakaratı gibi dolanmıyor mu sizin de dilinize.... Ömrümüzün en güzel anılarını hep yazın biriktirmiyor muyuz?
     Hayatın, sonsuz olmadığını hatırlatan bu kısacık mevsimin içinde; hayatının hiç son bulmasını istemediğim babaannemi kaybettim bu yaz... Zaman geçer ,insan yaşlanır ya, ben bu yaz babaannemi sonsuz yolculuğuna uğurlarken anladım ki, insanın yaşamı cenazesine yansıyor...
       Çok akıllı kadındı benim babaannem; Yıllarca, babamı O’nun doğurduğunu sandım mesela... Öyle toparlamış, öyle birleştirmiş ve öyle aile yapmış ki bizi Yaz gibi sıcacık sarmış sarmalamış... Öz ve üvey arasında ki farkı yok etmiş. Bir çocuğu  sevmek için ve bir çocuğun sevgisini kazanmak için  doğurmak gerekmediğini arkasından döktüğümüz gözyaşları anlatır...
     Adaletli kadındı benim babaannem; Bugün, bize en çok gerekli olan adaleti, para verip satın alamayacağımız değerleri babaannem gibi anadolu halk kültüründe yaşamış insanları bilimsel olarak incelediğimizde çözüm bulunacağı umudu verirdi bana hep.... 
      Nasipli kadındı benim babaanmnem. Evde herkesten önce O kalkardı, kahvaltı yapmadan evden çıkarmazdı; Kadınların okuması ve kendi ayakları üzerinde durmasını önemserdi, güzel giyinmeyi ve giyinenleri çok severdi. Çok az uyur, çok Kuran okurdu. Kapıdan geleni geri çevirmez, misafiri yemek yemeden göndermezdi. Çalışmayanı, tembeli, boş oturanı, boş konuşanı, çok uyuyanı, israfı hiç sevmezdi. Bugün okuduğum bütün kişisel gelişim kitaplarının özetiydi .....
     Doksan küsur yıllık ömrünü bir yaz günü, yaz sıcağında, bütün sevdikleri yanındayken sonlardırdı ve yüreğimizde tatlı hatıralarını bırakarak gitti babaanneciğim...
       Hani, dağların tepelerinde ki eriyen karlar yazın buharlaşır ve saflaşır ya, gökyüzü bulutlardan kurtulup berraklaşır işte böyle arınır insan yazın... Öyle gitti babaannem, bu yaz mevsiminde...
Akıl, ‘aynı gemideyiz ve batıyoruz‘ dese de, yazın daha bir ümitli oluyor insan. Sanki bütün zorluklara karşı direnç gücümüz yükseliyor. Pencereler açık, ılık ılık esiyor rüzgar... Dışarda cıvıl, cıvıl çocuk sesleri... O tatlı mahalle günleri, mahalle hatıraları ve biz bize geçirdiğimiz yaz akşamları. Hele bir de sevdikleriniz yanınızda ise..
        Koca yaz geçti, bu yazı da bitirdik... Bir ömür bitiyor da, kısacık yaz bitmesin istiyor insan...
İnsanız işte... Sevgiyle...

       Filiz Sarıkaya Yılmaz