“Ben bir öğretmen çocuğuyum.”

Yaşamını öğrencilerine adamış iki öğretmenin çocuğu.

Düşündüm de yaşam çizgimi bu dört sözcük belirliyor. Evet, 47 yaşımda, hâlâ.

İki öğretmenin ellerinde şekillenen yaşamımdaki en önemli ölçüt bu. Bana, hatalıysam, yanlış bir iş yapmışsam, “yakıştı mı bu şimdi bir öğretmen çocuğuna?”; gönençli bir iş yapmışsam “ancak bir öğretmen çocuğu böyle yapardı, aferin bana” dedirten ne varsa “bir öğretmen çocuğu” olarak kodlanmamdan.

Öğretmen çocuğuysanız, önce başka çocuklarla annenizi babanızı paylaşmayı öğrenirsiniz. Sizi ne çok seviyorlarsa başka çocukları da o kadar çok.

Öğretmen çocuğuysanız, bilgiyi paylaşacaksınız bir de. Size ne öğretiyorlarsa başka çocuklara da onu.

Öğretmen çocuğuysanız, aile bütçenizi başka çocuklarla paylaşmayı öğrenirsiniz sonra. Öğretmenin çocuğunun kalemi-defteri, botu-kabanı varsa, öğrencilerinin de olacak.

Öğretmen çocuğuysanız, başladığınız okulda bitmez eğitim öğretim yıllarınız. Anneniz babanız and içmiştir Türk bayrağının dalgalandığı her yere gitmeye. Yer beğenmezlik etmezsiniz. Ölüme de gidebilirsiniz bilmediğiniz coğrafyalara. İnsan yeşertmeye söz verenlerin çocuklarısınız, korkmazsınız. O çocuklar ölmesin diye ölümlü coğrafyalarda da siperdir öğretmen, başka kim olacak ki? Bilir cehaleti yenince çocukların açlıktan, yoksulluktan, hastalıktan, kurşundan, mayından ölmeyeceğini.

Bir de eşit olmadığınız durumlar vardır o çocuklarla. Çocukken anlamazsınız, büyüyünce adil gelir anne babanız.

Köy okuluysa, okul eğitim öğretim yılına hazırlanacaksa, badanası yapılacaksa, damı aktarılacaksa, Milli Eğitim bunun için birini göndermez, öğretmeni göndermiştir, siz de onun çırak kadrosundan köye atanmışsınızdır. Okulun sıvacısı, boyacısı, sağlık çalışanı, terzisi, aşçısı, bahçıvanı, bekçisi vardır. Şanslıysanız, okul size Köy Enstitülü bir öğretmenden mirassa, bahçesi de vardır binbir çeşit meyveli. O meyveler toplanmalı, depolanmalı ve kış boyunca her öğle yemeğinde birer birer öğrencilerin önlerine konmalıdır. Meyveye hasret köy çocukları, elmanın kırmızısına, ayvanın sarısına gönül verip okula koşarak gelsinler diye. Okul, sağlık ocağıdır, postanedir, nalburdur, aktardır, kültür merkezidir köye. Öğretmen de bunların hepsinden anlayandır.

Senin bir öğretmen çocuğu olarak sıran, işte bu işler bittikten sonra gelir. İşte bu vatanperverliktir. Öğretmenin, çocuğuyla öğrencisi, işte bu noktada eşitlenir. Ülkesini seven binlerce çocuk böyle yetiştirilir.

Tüm öğretmenlerimin öğretmenler gününü minnetle kutlarım.

Filiz KARAMAN