Alışamadım

    Yıllar önce sevgili ağabeyim Sabahattin ERATALAR ile, hanımları da alarak Yunanistan'a gitmiştik.

     O geziden kalan anılardan biri de, özellikle genç kızların caddelerde ellerinde sigaralarını tüttürerek yürümeleri idi. Ayıpladığımdan hatırlıyorum. Büyük konuşmuşum. Başımıza geldi. Kapalı alanlarda içemeyenler sokaklara taştı. Taştı da ben alışamıyorum.

     Bir arkadaşım anlatıyor. Doğalgazın Konya'ya gelişinde oradaymış. Emin ol, kazımları, döşemeleri, kapatmaları,              asfaltın yenilenmesini, hissetmedik desem yeridir.

     Belediye hazırladığı planı vatandaşlarına çok önceden yazılı basın ve televizyonlar kanalı ile duyurdu. O plan ödünsüz uygulandı. Yani müteahhit firma belediyenin kontrolündeydi. Bizde ise İzzet Baysal Caddesi'nin en işlek bölümü, yani Belediye önü, haftanın en hareketli gününde yani Pazartesi günü kazılıyor. Trafik felç olmuş. Vatandaş perişan. Kaza yapan araç sürücüleri şaşkın. Herkes burnundan soluyor. Ama bir kişi mutlu. O da kafasına göre takılan müteahhit firma.

  Ha bir şeyi daha söyledi.

  Ana caddelerde çalışmalar bölümler halinde gece yarısı başlayıp sabaha bitiyormuş. Aynen bizde olduğu gibi.

Vatandaşı rahatsız etmeden huzur içinde yaşatmanın belediyeciliğin omurgası olduğunu bir türlü anlamayanlara da alışamıyorum.

     Öğrenci, öğretmen ve emekli olarak yarım asrı aşkın Anıtpark'taki törenlere katılırım.

     Atatürkümüz'ün anıtına çelenkler sunulur. Saygı duruşunda bulunulur.

     İlk defa Valimiz döneminde konulan çelenkte çiçek bulunmadığına şahit oluyorum.

     Ödenek yoksunu bir iki resmi daire dışında bu yolu seçen olmazdı.

10 Kasım'da çiçeksizlerin sayısında da artma gördüm.

     Onlarında tasarruf bahanesi dışında gerekçeleri vardır muhakkak.

      Ama ben bir türlü alışamıyorum.