LÜTFEN DİKKAT?

Şehrimizde gönüllü hanımların çalıştığı Dernekler ve Vakıflar var.

Boş zamanlarını hayır işleri yaparak değerlendiren bu güzel insanlar;

-Gece tertipleyerek,

-Geziler düzenleyerek,

-Çekilişler yaparak,

-Zekat, fitre toplayarak,

-Bağış kabul ederek,

-Üyelerinden aidat toplayarak,

-???. Oluşturdukları bütçeleri ile, ihtiyaç sahiplerine ulaşırlar.

Yani, olandan isteyip, olmayana verme yönteminin sevimli ve takdir gören uygulayıcılarıdır.

AMA:

İçlerinde bir tanesi var ki, diğerlerinden hemen ayırırsınız.

Çünkü onlar, hayrın en ?çilelisi?ne talip olurlar.

Çünkü onlar, ?ben yoruldum biraz da başkası gelsin? deme şansına sahip değiller.

Çünkü onlar, çok özel çalışmak zorundalar.

Çünkü onlar, ailesinin bile çaresizlikten, umutsuzluğa düştüğü, çocuklara el uzatıyorlar.

Onlar, ?Zihinsel Yetersiz Çocukları Yetiştirme ve Koruma Vakfı?nın Bolu ayağında görev yapıyorlar.

Vizyonlarını, misyonlarını yüksek tutmuşlar.

Fakat sayıları çok mütevazı.

Bir elin parmaklarını geçmez.

Hepimizin annesi ?Nebahat ÖZER ve çevresindekiler? diyelim yeter.

***

Bu konuda bildiklerimin bir kısmını ?çok kısa? sizinle paylaşmak isterim.

Evlatları karşısında elleri kolları bağlı kalan anne-babalara ?kucak açabilmek, onların yükünü hafifletebilmek? için örgütlendiklerinde ilk iş ?okul arsası? aradılar ve buldular.

?Özel olan? projelerini Sevgili Uğur TUNÇOK çizdi. İnşaatı bitirdi.

Maliyetini, Sevgili Mebrure BAĞIŞGİL ve eşleri İlkan BAĞIŞGİL üstlendiler.

Bina bittiğinde sevindiler ama,

Berk Köyü?ndeki bu okul ?çok değişik? sebeplerle ellerinden alındı.

Halen devlet çalıştırıyor.

***

Kahramanlarımız yılmadılar.

İşe yeniden ve sıfırdan başladılar.

Sevgili Belgin ÖZER?in ?yol gösterişi? ve etkin katkılarıyla Dağkent?teki arsalarının sahibi oldular.

Şimdiki Edirne Valisi Sayın Nusret MİROĞLU?nun yönlendirmeleri ve Ankara Siteler Esnafı?nın maddi katkısı, rahmetli Fuat ÖZTEKİN?in özverili çalışmaları ile bugünkü okullarına kavuştular.

Halen 40 öğrenciye ?çok özel? eğitim veriyorlar.

Hem de hiç karşılık beklemeden.

DERKEN

Arkalarına baktıklarında, aradan 15 yıl geçtiğini görmüşler.

***

Bakın bu güzel ve özel insanlar ne diyorlar?

?Hedefimizin birinci etabı tamamlandı.

Çocuklarımızı sabah alıyoruz. Dünyanın uyguladığı yöntemlerle eğitip, ihtiyaçlarını karşılayıp akşamları evlerine teslim ediyoruz.

Bugünlerin yarınları var.

Çocuklar büyüyüp genç olacak.

Değişik araç gereçlere ve değişik eğitim sistemlerine ihtiyaç duyulacak.

Şimdilerde bekleyen anne-babalar bekleyemez olacaklar.

O zaman bu özel yaşaması gereken insanlar ne olacak?

Sokağa mı bırakılacak?

HAYIR?

Biz onlarla yaşamaya devam etmek istiyoruz? diyorlar ve devam ediyorlar.

?Onun içinde arsamıza ilaveler gerekiyor. Yeni binalara ihtiyacımız var.

Aldığımız çocuklarla,

Günün 24 saati

Senenin 365 günü

Ve bir ömür boyu yaşamak istiyoruz.

Niçin mi?

Sadece bu özel insanları mutlu edebilmek için? diyorlar.

***

Dün akşam, ulaşmak istediklerinin katılımı ile bir toplantıları vardı.

İkinci 15 yıl hedeflerini özetlediler.

Seslerini duyurmaya çalıştılar.

Başardılar, hem de en güzel şekliyle.

***

Bir de sürpriz konukları vardı.

Bu misafir, kendisi ile gurur duyduğum akrabamdır.

Ünlü bir ressam,

Şair,

Ve öğretmendir.

Beraber öğrenciler yetiştirdik.

Uzun yıllar İstanbul?da yaşadı.

Ama bizden hiç kopmadı.

İyi bir ?Bolu Milliyetçisi?dir.

Alpağutbey?deki yeni evinde ilk kışını geçiriyor.

Hatırlatmaya çalıştığım Sevgili ?ORHAN BAHRİ ERSOY? idi.

Kendilerine ?hoşgeldiniz? diyorum.

Akıl edenleri kutluyorum.

***

Geceyi düzenleyenler, katılanları etkilerken ?mesajlarını? da verdiler.

Bu sevgi denizinde ?bir damlam olsun? diyenleri, Dağkent?teki okullarına bekliyorlar.

?Hayrın yolu yokuştur? derler.

Gerçekten öyle midir?