Şoför

     ŞOFÖR

      Londra'nın meşhur siyah taksilerinde, navigasyon kullanmak yasak. Bu yüzden bu taksilerde şoför olmak için, adayların şehri hafızalarına yerleştirmeleri ve yirmi beş bin sokağı bilmeleri gerekiyor. Eğitimleri için hem harita üzerinde çalışıyorlar hem de mobiletlere binip aylarca şehri turluyor ve buna rağmen yarısı sınavı geçemiyor.

       Bu eğitimlere katılanların beyinleri incelendiğinde ise hafızadan sorumlu hipokampus kısmının geliştiği ve büyüdüğü keşfedilmiş. Hipokampüsü büyüyen kişiler başka öğrenme alanlarında da (mesela, yeni bir dil öğrenme gibi) başarılı oluyormuş.

       Ben, bu bilgileri okumadan önce de şoförlük mesleğinin zorluğunu. Müthiş bir konsantrasyon ve dikkat gerektirdiğini düşünüp zaman zaman 'sanıyorum en zor meslek' diye aklımdan geçirirdim. Hele ki İsviçre -Türkiye arasını araba ile deneyimlediğimiz o iki günlük yolculuktan sonra, gümrükte yaşanılan sıkıntıları da hesaba katarsak vatana kavuşmanın çileye dönüştüğünü bizzat yaşadım. Fakat bu çileye rağmen binlerce göçmen her sene araba ile vatana gitmeye devam ediyor..

     Yunanistan 'dan Türkiye'ye geçerken İpsala sınır kapısına yaklaşıyorsunuz önünüzde sadece beş on kilometre yol kalıyor ve bu yol boyunca oluşan kuyruk içinden sekiz saatte geçip (on beş saatte geçenler de var) Yunanistan polisinin pasaportlarınızı tasdiklemesinden sonra Türkiye Polisinin kontrol noktasına varıyorsunuz. Kapıkule‘yi kullananların anlattıkları film gibi..

       Yorgun polis memurlarının sizi ' hoşgeldinizzzzzz' diye karşılayacak hali yok tabi. Açsınız, yorgunsunuz, bitkinsiniz siz de onlar gibi... Ama Türkiye bayraklarının altındaki o masum Türk askerlerinin yüzüne bakıp gülümsüyor, en yakın Türk restoranına gidip karnınızı doyuruyor ve her şeyi unutuyorsunuz. Vatanına kavuşan binlerce gurbetçi senede bir kez yaşıyor bu yolculuk zahmetlerini, sonra yine heyecanla bir sonraki yaz tekrar yollara düşüyor.

      Oysa, bu yollarda ömür geçiren, para kazanan, gecesini gündüzüne katan, gümrüklerdeki sıkıntıları sıklıkla yaşayan, ailesine özlem duyan, evine kavuşmak için gün sayan binlerce şoför var. Yolları kendine ev, araçlarını yoldaş yapan. Mesleğini severek yapan, çocukluğumdan tanıdığım, iyi bir aile babası ve eş olan sevdiğim bir nakliyeci abim bana Bulgaristan polisinin gümrüklerde kendilerine yaptığı eziyeti anlatmıştı. Kendisine ses olmak isterdim ama Gümrük ve Ticaret Bakanlığına yazacakları mektupların dikkate alınacağını düşündüğümü söyledim.

      Bulgaristan, İçinde bulunduğu ahval ve şeraite rağmen Avrupa birliğine girebilmesi ile beni her daim şaşırtan, ağzı açlıktan kokan bir ülkedir ve fakat yıllardır Kapıkule gümrük kapısında Türk şoförlerine haketmedikleri şekilde davranışlar sergilemektedir. Bir zamanlar cüzdanları boştu, kabadayılık yapıyorlardı. Ne yazık ki Bulgar parasının Türk lirasından daha değerli olduğu şu günlerde hepimizin hal-i pürmelali aşikâr bir şekilde ARABESK’TİR…. 'Hayat bana zordu ama güzeldi.' diye sevenlerine veda eden Müslüm babayı rahmetle anıyorum ve mesleğini Şoför olarak idame ettiren tüm hemşerilerime kolaylıklar diliyorum... Sevgiyle..

     Filiz Sarıkaya Yılmaz